Δεν είναι λίγες οι φορές που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρει ξεχασμένα αντικείμενα στο ΤΑΞΙ μας.
Από κινητά, τσάντες, βαλίτσες έως παιδιά !!!
Ναι μέχρι και το παιδί της ξέχασε η άλλη...
Άν αναλύσω το φαινόμενο με βάση τη δική μου αντίδραση, οι περισσότεροι τρέχουμε να τα παραδώσουμε στους ιδιοκτήτες τους και άλλοι σε κάποιο αστυνομικό τμήμα.
Έχω εισπράξει διάφορες αντιδράσεις από τους κατόχους τους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές αρκούνται σε ένα πνιγμένο ευχαριστώ, λες και είσαι ο φταίχτης για την αφηρημάδα τους, όσο για την κούρσα ούτε λόγος να σου την πληρώσουν.
Ήταν φορές που σκέφτηκα να παραδώσω τα ξεχασμένα αντικείμενα σε κάποιο αστυνομικό τμήμα και άστους να τρέχουν να τα πάρουν, αλλά δεν μου το επέτρεπε η συνείδηση μου. Δεν βαριέσαι έλεγα, θα μου το πληρώσει ο θεός...
Σήμερα ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μέχρι που το ζευγάρι που αποβίβασα στο αεροδρόμιο, ξέχασε μια τσάντα στο ΤΑΞΙ. Σκοτεινά καθώς ήταν η μαύρη γυναικεία τσάντα έμεινε στο πίσω κάθισμα, έως ότου ο επόμενος πελάτης με πληροφόρησε την ύπαρξη της.
Γνωρίζοντας την ώρα της πτήσης τους, αποβίβασα τον πελάτη μου και επέστρεψα στο αεροδρόμιο, αφού προηγουμένως ενημέρωσα το κέντρο για την ξεχασμένη τσάντα. Η ασφάλεια του αεροδρομίου ενημέρωσε την πελάτισσα μου, η οποία περίμενε στο σημείο που τους είχα αφήσει.
Φτάνοντας στη ράμπα του αεροδρομίου είδα την κυρία να περιμένει την τσάντα της, αγχωμένη και με κλαμένα μάτια.
Αυτό όμως που έζησα εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι απερίγραπτο...
Η κυρία που ήταν αρκετά μεγαλύτερη μου, μου φιλούσε τα χέρια και με ευχαριστούσε...
Αισθάνθηκα ικανοποίηση που δεν έχασαν την πτήση τους, μιας και στην τσάντα υπήρχαν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα, από την άλλη ντράπηκα που για κάτι το αυτονόητο, μια μεγάλη κυρία μου φιλούσε τα χέρια, λες και ήταν κάτι το σπουδαίο αυτό που έκανα.
Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου 2016
